VAKANTIE IN JE HOOFD

Vakantie,ja daar kijken de meesten van ons naar uit.

We maken druk plannen, pakken koffers,zitten lang in het vliegtuig of in de auto en dan mogen (moeten?) we 2,3,4 weken gaan genieten.

Nu gaan wij ook even er tussen uit maar de

 filosofie van ALLEMOOIS is dat je iedere dag op vakantie kunt.

Er worden aan dit

"alledaagse vakantie gevoel"

tegenwoordig allerlei namen gegeven,

time-management, flow, new age,leven in het nu enzovoorts...

Je kunt ook lessen volgen in het leren van genieten, mind mappen, stilte ervaren, mantra's  opzeggen en op je hoofd gaan staan in een zompig weilandje met of zonder lendedoekje .

Voor iedereen die op zijn hoofd staat met of zonder doekje willen wij natuurlijk benadrukken dat dat vast heel leuk is en vooral ook bijzonder.

Maar voor iedereen die nu zijn "vergeet niet lijstjes" aan het schrijven is, tijdklokken instelt, zonnebrandolie inslaat en Immodium tegen ....je weet wel,

hier nog een kleine sfeer impressie van het gewone ALLEMOOIS "bij ons achter" van vanmorgen tijdens ons 'loopie'. 

Wat zullen we het missen als we weg zijn !!

Fijne vakantie allemaal !

lIEFS VAN ELLEN EN THEA



BIJZONDER

In mijn leven komen en gaan er allerlei mensen voorbij.

Het is tot nu toe een zeer gevarieerde en bonte stoet geweest die aan mij voorbij trok.

Ik voel mij een rijk en gezegend mens met al die ontmoetingen en trouwe vriendschappen.

Er zijn er bij

die onvoorwaardelijk geven.

Mensen bij wie je om 3 uur s'nachts kan aanbellen en ook blijven zonder dat er gevraagd wordt voor hoelang.

Een paar van die mensen zijn heel bescheiden personen.

Ze vragen nooit iets voor zichzelf.

Als het soms eens een poosje

stil blijft ga ik ze bellen want dan is er vast wat en dat is dan soms ook zo en

 dan willen ze niet lastig zijn......

En daar zit er dan weer eentje tussen die zo opeens heel hebberig werd en om een koe riep.

En als ze dan anders nooit iets

vraagt zeg dan maar eens nee.

Ja lastig zo'n beest.

Ik kijk ook graag naar ze hier achter in de polder, maar tekenen....en toen was dat gelukt en toen schilderen...

Dat schilderij was allang klaar, want zo'n dorpje en zo'n landje das leuk.

Die koe niet. Haar kop leek op van alles, behalve gewoon koe.

Dus toen heb ik haar achterom laten kijken. Zo'n beest ..... je zou hem toch ?

Water had ik op les al vaker geprobeerd, het blijft afschuwelijk moeilijk want water is niet blauw maar een afspiegeling van de lucht en alles wat om het water heen staat.

Maar dat bedacht ik pas toen ik klaar was met mijn aquamarijn....

Toch vind ik het een gezellig plaatje geworden.

Heel anders als mijn andere. Wat strakker neergezet.

Ik heb een detailfoto geplaatst zodat je kan zien hoe ik in laagjes werk.

 De meeste "waterververs" kletsen en klatsen er op los.

Ik niet, ik ben er vreselijk jaloers op maar ik kan het niet.

Eerst kies ik mijn kleuren, meestal zijn het er 3 of 4. Daar ga ik dan mee mengen en variaties op maken.In de loop van de dagen wordt het langzaam opgebouwd met iedere keer een nieuw laagje.

Sommige stukken doe ik wel "nat in nat" maar daar moet ik eerst vreselijk over verzinnen.

Veel plezier Rika met "allemooisvanbuiten".



nieuwsgierig aagje

Nog meer boe

Bij het vorige koeienverhaaltje kreeg ik nog snel 2 prachtexemplaren van Thea toegestuurd.

Je zou het koe knuffelen na het zien van deze dames bijna gaan begrijpen !

LIEFS ELLEN

EEN KOE

Ik zat in een gezellig boemeltreintje, op weg naar een congres.

Op het stukje van Geldermalsen naar Houten heeft, vanaf de rails gezien, de tijd stil gestaan.
 

Genieten dus van vlakke grasakkers met huisjes in de verte, paadjes van dorp naar dorp met kerktorentjes als kleine bakens.
 

Het gebied rondom de Lek vind ik het meest inspirerend. Het is daar allemaal niet zo afgebakend.
 

Er loopt daar zomaar wat rivierwater de weilanden in.

Het omzoomt wat knotwilgjes en soms ook een koe.
 

Sinds ik begonnen ben met schilderen tettert er steeds een heel lief mens in mijn oor dat ze "een koe wil".
 

Ik heb goed opgelet tijdens mijn reisje.
 

Nu staat ze dan in de schetssteigers.

Lieve Rika, komt 'ie.

2 knotten en een hekje

 

 

 

ALLES GEZIEN

"JE HEBT HET NOU TOCH WEL GEZIEN ?"

"JE BENT HIER NU AL UREN".

"Mag ik dan over uw hekje klimmen om er naar te kijken als u straks alles afsluit ?"

"NEE, IK WIL HET NIET HEBBEN, JE BENT HIER NOU ECHT AL UREN GEWEEST, NOU IS HET GENOEG."

Tja en daar stond ze dan, aan de slootkant tussen het knalgele koolzaad met een leuk paars jasje aan.

Camera met telelens tegen haar wang gedrukt

leunend tegen een knotwilg, echt een foto waard.

Maar wel hevig teleurgesteld.

Zo troffen we haar aan toen we eventjes een stukje gingen fietsen.

"Het licht is nu echt helemaal verkeerd en ik mag er helemaal niet meer bij, flauw he ?"

Nijdig natuurlijk, dat snapt u ook.

"En er zijn al 2 eieren uit en ze wachten nu op de rest."

"Ze" in de sloot waren 2 beeldschone zwanen, moeder op het nest, vader op wacht er vlak bij.

Na een lange zaterdag ochtend van kijken en wachten op zijn land, wilde de boer op stap en dus zijn hekken sluiten en moest Thea datzelfde land af, alleen was het wel op het moment supreme zeg maar...

Want er zaten niet alleen 2 spiksplinternieuwe grijze kuikens onder moeders vleugels nieuwschierig in de rondte te kijken, er lagen ook nog 5 eieren die op uitkomen stonden.

Het was een zeer hard gelag, dat zagen wij zo al.

Toen we met Koninginnedag met onze kaarten achter ons kraampje stonden waren er diverse mensen die aan Thea vroegen of zij die mevrouw was van die mooie foto's uit de krant.

En ja,wat leuk ! Ze was het !

Maar voor die ogenschijnlijk makkelijk geschoten plaatjes wordt hard gewerkt kan ik u wel vertellen.

Er worden heel wat uurtjes afgefietst,speciaal voer rond gestrooid,(zit altijd in haar fietsmand), gewacht,gekeken en nog eens gewacht.

Soms moet Thea ook heel lang in een rare houding zitten,

(ja dat licht is dan net op die manier perfect.)

en daarvoor heeft ze altijd een lekker zacht tuinkussentje bij de hand.

Dan wordt er, heel professioneel aardig wat  scherpgesteld, heen en weer gelopen en uiteindelijk heel veel keren geknipt om heel misschien het mooiste allemoois plaatje te schieten.

Vanmiddag moest ze weer zo nodig.

(ik geloof ook niet dat er weerstand te bieden is aan zo'n aanval)

Ik heb haar toen eens even op de foto gezet.

Hoewel menig schilder toch altijd wel een zelfportretje maakt, wil deze dame pertinent niet op de foto.

Dus met het risico op een fikse breuk in de vriendschap presenteer ik u hierbij de fotografe in volle aktie !

Lieve groet Ellen