'T was te lang.
Dus 't duurde even.
We moesten eerst langs de ganzen
de polder door.
Tot over de dijk kijken
naar de zonnige einder.
Zullen we ?
Ja nog verder gaan.
Gezellig gemopper op een lens
iets met iso's en een schreeuwende meerkoet.
Dan fladderen gedachtes langzaam weg naar 't blauw.
Zinnen verbrokkelen tot roofvogel
die overvliegt met zijn weerloze prooi.
Denken wordt gedrenkt
in herfstig groen en bruin.
Glijdt over in gezamenlijk verbazen.
Dan blijven de punten en de komma's
kleven aan de stekels
van een eigenwijze klis.
 |
| foto Thea Bezemer-Verdoorn |
