PA

Hij was al ziek

toen hij

met zijn kleinzoons 

de aardappels rooide.

Daar nu 

in die stille moestuin

ligt in het bakje

naast de lucifer doosjes

onder de spiegel 

nog zijn bril, 

verstoft.

Aan de deur als altijd 

zijn blauwe overall

en aan het haakje 

links, zijn kapotte strooien hoed.

Al zijn kinderen en kleinkinderen,

ze laten het zo.

Er wordt liefdevol 

in "Pa zijn tuin"

omheen gewerkt,

het zijn hun

eeuwig dierbare bewijzen

van een kostbaar bestaan.

foto Thea Bezemer-Verdoorn

VRIENDINNEN

Jij hoort

wat ik eigenlijk bedoel

als ik niet zeg

hoe ik me vandaag voel,

we weten 't wel

als je naar me kijkt

en ik naast je stil en strak,

hoef ik bij jou

niet overeind te blijven

mag ik bij jou

veilig

onderuit

KUIKENS EN KINDEREN

Het waren er zes. 

En ze moesten de kant op. 
Ik ging er eens op mijn gemak bij zitten.
Grappig dat er altijd eentje de eerste is die 't waagt en dat er ook altijd eentje de laatste is. 
De eerste kijkt naar moeders en klimt zonder aarzeling hup zo de kant op met dat snaterige lijfje. De laatste peddelt dan een pietsie zenuwachtig heen en weer, voordat hij de grote dappere stap zet om daarna een beetje nonchalant naast vader rond te stappen.
Zo is 't met kinderen ook. 
Er zijn er, die zijn altijd eerst, dan zijn er een hoop tussen in, 
en dan zijn er de laatsten, dat zijn de echte helden. 
Iedere stap overdacht; "zou ik wel, zou ik niet?"
En wat als een van de laatsten, een van de eersten blijkt te zijn ?
Zo ontzettend eerst dat je je als moeder diep verwonderd om een kind dat zo hartstochtelijk hard de kant op rent ?

foto Thea Bezemer-Verdoorn

Ellen