DE LAATSTE LES EN EEN POTJE BLAUWE DRUIFJES

En toen was het de laatste les. 
De zon scheen vrolijk in het leslokaal, maar ik voelde me een beetje weemoedig.

12 Keren kijken naar kleuren, kijken hoe het water werkt tegen de pigmenten van het Aquamarijn in, kijken in schaduw en licht, kijken in toon zetten en weglaten, kijken naar het hele spectrum en het geweld van enkele primaire kleur. ( kraplak !)
 

Ik mocht ook graag naar de mensen kijken, naar Ton die met zijn technisch oog heel anders zaken observeert dan bijvoorbeeld Willemien die zo lekker tekeer kon gaan met water op de plank.

Naar Ada, die na een leven vol "zorgen voor", het nu dan maar eens ging proberen en soms reageerde zo van

"nou, ik doe ook maar mijn best"  op complimenten.....van mij mag ze zo in het museum !

Naast mij de zachte Maria die evenzo zachte kleuren op haar papier poederde en een potkacheltje waar ze zo gezellig bij gezeten had op haar vakantie, je ging er zo bijzitten !

Wat later kregen we gezelschap van nog 2 dames, heel bescheiden schoven ze aan, maar ondertussen werd er flink wat beweging op het papier gezet.

En er was een lieve "schooljuf ", die nu ging genieten met haar man, (lekker weg met een campertje), en heel wat bomen heeft geschilderd. Na een leven vol geknutsel en geklieder met "haar" school kinderen wilde ze nu natuurlijk zelf ook wel eens een streepje zetten.

En dan natuurlijk onze juf, Marjon. http://www.marjondenengelsman.nl/

Grote ogen, je zou ze de opperkijkers kunnen noemen, ze zagen namelijk alles !

Er werden details aangebracht maar ook op afstand gekeken, kleuren gemengd, maar vooral ook veel uitgelegd en geluisterd naar de mensen die er waren en zo hun best deden, ieder op zijn eigen-wijze.

En nu ?

Ik ga niet in de verlenging want ik mag nog zoveel meer, van nieuwe uitdagingen in mijn werk en noem maar op, je weet wel van die dingen die soms vanzelfsprekend lijken maar het zeker niet zijn.

Heb ik nu "het schilderen"geleerd ? Eigenlijk niet, ik ben geen Picassa en ik barst nog van de vragen, eigenlijk zijn er alleen maar vragen bij gekomen........maar ik houd ervan me te verwonderen dus ga ik op pad met goede moed en de kwast in de aanslag !

Gisteren zat ik in de tuin te kijken naar wat blauwe druifjes en heb toen een klein schetsje gemaakt. Het staat nu op ons blog als een bedankje aan jullie; 

bedankt Marjon voor je enthousiasme en geduld, bedankt medecursisten voor de inspiratie !

Welllicht tot een volgende keer,

liefs van Ellen

Lieve Heerebeestjes

Het is een stille, zonnige, vrije middag.

Mensen  fietsen, gaan een eindje kuieren en kindjes spelen, " zonder jas mam ?"  heerlijk buiten.

Er wordt vast niet veel gedaan met dit eerste lente zonnetje.

Hoogstens hangt er iemand een wasje buiten, maar veel meer inspanning mag nu echt even niet !

Behalve bij Thea. Bij Thea in de tuin wordt hard gewerkt.

Er zijn daar namelijk Lentekriebels gesignaleerd en Thea zit er bovenop.

De hele zondagmiddag zit ze te loeren met lens en goed humeur.

En het resultaat mag er wezen, hij werd geplaatst in het AD !

Lieve Heerebeestjes

dikke dame met een staartje aan het plafond

Tijdens ons gestruin in het moois raakten wij in een serieus gesprek.

Dit keer met zo'n blauwogige boer, met dito gekleurde overal. 
Bedenk bij het ketelpak een paar klompen  en een riek waar hij op leunde, want zo stond hij een beetje te kijken naar de kiezels van zijn erf.

En bedenk er dan ook maar een prachtige boerderij achteraan, strak in de groene verf, gordijntjes wit en gesteven op de plooi, weerkaatsend in de blinkende ramen met daarvoor de eerste violen op rijtjes gerangschikt in de vette klei.

Zo dus.

In een verweerd gezicht een paar heldere, intelligente ogen, die Thea duiden naar een schuur;  "ik heb lammetjes, wil je ze zien, misschien leuk voor een foto".

En Thea gaat en ik ga ook en zijn jonge herdershond, die de boel bewaakt, ook.

Met zijn vieren naar het schuurtje. 
En ja daar staat een trots moederschaap met 3 kinderen heel blij naar ons te kijken.

Een van haar kinderen ligt heel stil in het stro.

Thea vraagt voorzichtig of het wel goed gaat met dat lammetje.

"Nee, zegt de boer, die is dood, dat zag ik meteen na de geboorte al, die was niet goed, te zwak."

"Voer je die dan niet bij ",  is Thea's vraag.

Waarop de boer vriendelijk vertelt dat de moeder er al niet naar keek toen het ter wereld kwam en dat dat dan zo goed is.

Hij laat het wel nog even liggen tot moeder er niet meer aan snuffelt, dan haalt hij het weg ; "met een uurtje of zo".

Het lammetje ligt heel stil en sereen in het stro.

Het lijkt ons ook wel goed zo.

Dan mogen we nog even naar een stal waar een paar koeien met kalfjes staan. 
Het zijn een paar prachtige grote beesten. Ze staan met een soort ijzeren riemen vast voor de winter. 
Over een paar weken mogen ze los in wei. 
"Dan zie je ze naar buiten huppelen", zo verteld de boer ons.

Als ik rond kijk zie ik iets heel merkwaardigs.

Een van de dikke dames heeft een staart die recht omhoog staat. 
Als ik beter kijk zie ik dat haar staart met een stukje touw en daar weer aan vast een stukje waslijn aan het plafond hangt. 
"Dat komt omdat zij altijd heel slordig met haar staart in de poep gaat liggen, dan mept ze het overal heen, dus die heb ik omhoog gehangen", zo wordt mij uitgelegd.

Het is een vak apart dat boeren.

Als we weggaan vraagt Thea nog of ze ook op zijn land mag fotograferen als hij er eens niet mocht zijn en dat mag.

Of zijn vrouw dat dan ook goed vindt vraagt ze.

De blauwe ogen glinsteren als het antwoord komt; 
"ik heb geen vrouw, wel een vriendin, maar die is er alleen in het weekend ".

De boer is 69 jaar geleden geboren op deze boerderij en hij woont er nu in 2012 nog steeds.

Een boer met een dood lammetje, een koe met haar staart aan een touwtje en een weekend vriendin.

Dat leek ons ook wel goed zo.

LIEFS THEA EN ELLEN

FOTO THEA BEZEMER VERDOORN

lentegevoel

Wat is er heerlijker dan met een vers kopje koffie op ons dakterras te zitten, met het mooie lente licht een nieuwe aquarel op te zetten terwijl de winterjassen vrolijk ronddraaien in de wasmachine ?

Misschien een lekker cakeje ?

 

 

LIEFS ELLEN

Liefs van Ellen

KIPPIES MET ENKEL KOPPIES

Elke week lopen wij ons vaste loopje.
 

Eigenlijk was het eerst Thea's stukkie,maar nu wordt het wekelijks bekeken op Allemoois. 

Het is een mooi eindje, dat loopie.
 

Hoewel de gemeente er alles aan doet om, in het kader van "opgeruimd" alles ineens recht en keurig afgekaderd te krijgen, zien wij gelukkig nogal flink wat vervallen tuinschuurtjes, een hoop oude stenen zonder duidelijk doel, een koeienstal met ja echt 4 echte koeien, stukjes land met een paar verbruinde spruiten inclusief verroestte kruiwagens en met heel,heel soms, een oud, vrolijk zwaaiend boertje erbij.
 

Zo'n mooi stukkie is ideaal als wij even in de stand-by modus gaan. 

De stand-by modus, of wel de sluimerstand gaat in om 8.35 uur op een willekeurige schooldag.
 

 Kindjes binnen bij de juf,
wij buiten bij het moois.
 

Nou is Thea ietsie langer dan mijn 1.65 en ik poot dus aardig door, maar moe wordt ik niet want er vallen regelmatig kijk stops.
 Zo wordt er b.v. gestopt voor een hele rare rups, een reiger en ook wel eens voor een roofvogel.
 

 Lach stops hebben we ook.
Nee we kunnen echt niet vertellen waarom er dan gelachen wordt, (want het gaat natuurlijk nergens over) maar die stop wordt dan wel even

hoogst noodzakelijk omdat bepaalde onderdelen van het lichaam de lachbui niet meer aankunnen.
 

Meestal kunnen we in dit moois ongestoord ons gang gaan met stops en al.

Maar de laatste tijd hebben we een bescheiden publiekje wat reikhalzend naar onze komst uitkijkt.

Midden op een gerooid aardappelveldje, in een grijzig rommelig hokje  staan ze zich achter het gaas te verdringen.

Parmantig loerend, als echte dames, maar ja, wel gewend aan stille blauwogige boeren op de fiets !

Niet aan dit zootje ongeregeld in de sluimerstand.

6 Wittekippenkoppies, turend boven een plankje uit en keurig op een rij;

kijk,kijk, daar komen ze weer,

moeders in de modus
komen ze ons voeren ?

nee ze lopen lachend voorbij...

 

LENTE !

Het geel wolkt zachtjes langs de ramen,

allemoois zweeft zoet voorbij

lente omhult,

lente komt langszij.

lIEFS ELLEN

BROCANTE OMLIJSTING

Zo had ik mijn roosjes bedoeld. Als een kleine omlijste blijmakerij.

(verkocht)

Mijn aquarel is gefotografeerd door Thea en door haar gedrukt op linnen.