En toen was het de laatste les.
De zon scheen vrolijk in het leslokaal, maar ik voelde me een beetje weemoedig.
12 Keren kijken naar kleuren, kijken hoe het water werkt tegen de pigmenten van het Aquamarijn in, kijken in schaduw en licht, kijken in toon zetten en weglaten, kijken naar het hele spectrum en het geweld van enkele primaire kleur. ( kraplak !)
Ik mocht ook graag naar de mensen kijken, naar Ton die met zijn technisch oog heel anders zaken observeert dan bijvoorbeeld Willemien die zo lekker tekeer kon gaan met water op de plank.
Naar Ada, die na een leven vol "zorgen voor", het nu dan maar eens ging proberen en soms reageerde zo van
"nou, ik doe ook maar mijn best" op complimenten.....van mij mag ze zo in het museum !
Naast mij de zachte Maria die evenzo zachte kleuren op haar papier poederde en een potkacheltje waar ze zo gezellig bij gezeten had op haar vakantie, je ging er zo bijzitten !
Wat later kregen we gezelschap van nog 2 dames, heel bescheiden schoven ze aan, maar ondertussen werd er flink wat beweging op het papier gezet.
En er was een lieve "schooljuf ", die nu ging genieten met haar man, (lekker weg met een campertje), en heel wat bomen heeft geschilderd. Na een leven vol geknutsel en geklieder met "haar" school kinderen wilde ze nu natuurlijk zelf ook wel eens een streepje zetten.
En dan natuurlijk onze juf, Marjon. http://www.marjondenengelsman.nl/
Grote ogen, je zou ze de opperkijkers kunnen noemen, ze zagen namelijk alles !
Er werden details aangebracht maar ook op afstand gekeken, kleuren gemengd, maar vooral ook veel uitgelegd en geluisterd naar de mensen die er waren en zo hun best deden, ieder op zijn eigen-wijze.
En nu ?
Ik ga niet in de verlenging want ik mag nog zoveel meer, van nieuwe uitdagingen in mijn werk en noem maar op, je weet wel van die dingen die soms vanzelfsprekend lijken maar het zeker niet zijn.
Heb ik nu "het schilderen"geleerd ? Eigenlijk niet, ik ben geen Picassa en ik barst nog van de vragen, eigenlijk zijn er alleen maar vragen bij gekomen........maar ik houd ervan me te verwonderen dus ga ik op pad met goede moed en de kwast in de aanslag !
Gisteren zat ik in de tuin te kijken naar wat blauwe druifjes en heb toen een klein schetsje gemaakt. Het staat nu op ons blog als een bedankje aan jullie;
bedankt Marjon voor je enthousiasme en geduld, bedankt medecursisten voor de inspiratie !
Welllicht tot een volgende keer,
liefs van Ellen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten