Verlangen

foto; Thea Bezemer

Ze stapten flink door in hun warme winterlaarzen.

Onderdijks, in het donker

niet het kleinst levende wezen, laat staan een mens

te bekennen.

Over kinderen, een stapelbed 

en over andere dagelijkse, gezellige dingen

ging het onderdijks stevig stappend voort.

"Weet je nog dat hier al die klaprozen stonden?"

"ik heb er foto's van, kan jij niet alvast schrijven ?" 

Verder langs de stallen van boer Redelijkheid en dat ene mooie huis.

Lopend langs roerloze, stille sloten.

Sjaals tegen de kou om hun hoofd gebonden,

handschoenen aan en ook weer uit,

een hoop gepraat en bombarie

maar van binnen stil en wachtend

op het Allemoois.

winterslaap

WACHTEN


Wij waren zachtjes in een allermooiste winterslaap.

De koolmeesjes in de sneeuw waren geschilderd.

Een portret voor een vriendin stond stil in schets 

te wachten op nuancering.

Soms worstelden wij ons door de wandelingen heen.

Koud, verkleumd, verstild,

thuis koffie en koek, ja lekker.

De zon scheen eens een dag veelbelovend,

en dan werd het weer grauw en grijs.

In grijs, in nevel, het allemoois wachtte rustig af.

Wachtte in groene knoppen met sneeuw en ijs beladen.

Pauzeerde onder een berg bruine bladeren met af en toe
(heel stiekem) 

een nieuw blaadje vrouwenmantel.

Berustend in een winters lot, 
daar het kleinste beestje 

gevonden door de fotografe.