Remembrance Day

Als ik 't zeggen kon

als ik 't mocht beslissen

over wij en zij

over ik en jij

over niet apart

maar samenkomen,

daarvoor stierven wij

met nog duizend

jonge jongens dromen.

Als wij 't konden verhinderen

als wij 't mochten kiezen

dan landden wij opnieuw 

en net zo

heldhaftig

op die Franse stranden

en herinnerden we ons

net voordat we stierven

hoe onze moeders

ons kusten op onze handen,

was 't niet voor niets,

maar nu

als

verstomd en tot stof

komen we nooit meer thuis

voor eeuwig zwijgend

onder ons

smetteloze

eerbiedwaardige

witte kruis.

foto; Thea Bezemer-Verdoorn

VERLIEFD

❣

Ze is verliefd

en hij op haar.

Ze zijn 11 en 12 jaar.

Een jongensfiets

nat verregend in de tuin

en

tis zo puur

en zo oprecht

en

later koopt hij een Lamborghini voor haar

ja mam....echt.

FOTO; THEA BEZEMER-VERDOORN

GELOVEN

Ik heb het al zo vaak gezegd.

Niet alles wat je ziet is echt.

Niet alles wat je hoort is waar.

Niets is wat het lijkt en

zeker niet altijd oprecht.

De enige waarheid die je kunt verstaan

en jou altijd weer zal vinden

is

die van de gekleurde bladeren

van de kastanjes,de iepen en de linden.

Ingetogen en zonder tromgeroffel

maken ze zich heel gracieus

los van hun bomenmoeder.

Opzij voor ontelbaar nieuwe knoppen,

het leven dient zich in de herfst juist aan

in vlammend rood en gele grilligheid

voor altijd en in eeuwigheid.

Dat je daarin altijd mag blijven geloven

dat,

mijn lieve kind

dat moet je me

echt

beloven.

foto; Thea Bezemer-Verdoorn

KLEUREN 2

Een prachtig mooi boek met schilderijen van Sjane de Haan.

    En  een bijzondere eer is het om mijn gedicht daar

in gedrukt te zien staan

                       Ze had de polder zo prachtig en met zoveel eenvoud geschilderd,

                    haar stijl spreekt tot mijn verbeelding, geeft ruimte voor woorden.

Dank je wel lieve Sjane en veel succes met je boek, je schilderijen en andere kunst !

Ellen

MOEDERBOM

Laten we samen op ons buik

(waarin onze kinderen groeiden)

plat in het gras

kijken naar

die papieren elfen vleugeltjes

van onzegbare zachtheid en troost.

 

Want het is alles klein en van

onbegrijpelijke geweldloosheid

en het is alles

van voor verdriet.



foto; Thea Bezemer-Verdoorn

ZAT VAN !

 

Wij van Allemoois zijn 't zat.

We zijn er echt wel klaar mee!

Tis mooi geweest !

We kijken de krokussen zo ongeveer uit de grond,

maar er is geen beweging in te krijgen.

Dus drinken we thee en eten bonbons.

Ja veel te veel bonbons maar kan ons wat schelen!

En ons vaste fotomodel lag ook opeens dood, zomaar op 't tuinpad.

Ze kwam al jaren, at bij wijze van spreken uit je hand en hup dood.

Nou is er wel een nieuwe vrouwtjes Merel komen wonen maar ja, deze was juist zo fotogeniek en speciaal.

Dus lopen maar.

Het bekende stukkie.

Koud natuurlijk.

"Saaaaai foto weer"

(ik weet inmiddels wat dat betekent, dan komt 't niet meer goed die dag....)

En dan zit daar ineens een Merel te fluiten alsof ie op vrijersvoeten is.

Belachelijk. Tis -1 graden. Idioot gewoon.

Hup verder.

Loeren naar ouwe schuren, nieuwe schuttingen, (wie zet er nou zo een hoge schutting op z'n erf, kunnen we niks meer zien!),

omgeploegde landjes, verroeste kruiwagens en een altijd blaffende, maar nu zielige stille hond.

 

En ja we zijn nu toch echt uitgeknipt op de winterse plaatjes en strohalmen bedekt met het meest tere laagje (macrolens)ijs.

Winterlandschapjes ook geschilderd en verhaaltjes genoeg geschreven.

Gelachen in de sneeuw, vooral toen ik door 't ijs ging natuurlijk.

Tis zo gezegd eigenlijk heel simpel.

Wij verlangen,

nee; wij eisen!

'GROEN!

  

VERHEUGEN

 

't Tikkelt en 't pikkelt

deze hele lange grijze dag.

Maar jullie glimlach

die zo diep is als de hemel

belooft een lente

waar je je op verheugen mag.