Wij van Allemoois zijn 't zat.
We zijn er echt wel klaar mee!
Tis mooi geweest !
We kijken de krokussen zo ongeveer uit de grond,
maar er is geen beweging in te krijgen.
Dus drinken we thee en eten bonbons.
Ja veel te veel bonbons maar kan ons wat schelen!
En ons vaste fotomodel lag ook opeens dood, zomaar op 't tuinpad.
Ze kwam al jaren, at bij wijze van spreken uit je hand en hup dood.
Nou is er wel een nieuwe vrouwtjes Merel komen wonen maar ja, deze was juist zo fotogeniek en speciaal.
Dus lopen maar.
Het bekende stukkie.
Koud natuurlijk.
"Saaaaai foto weer"
(ik weet inmiddels wat dat betekent, dan komt 't niet meer goed die dag....)
En dan zit daar ineens een Merel te fluiten alsof ie op vrijersvoeten is.
Belachelijk. Tis -1 graden. Idioot gewoon.
Hup verder.
Loeren naar ouwe schuren, nieuwe schuttingen, (wie zet er nou zo een hoge schutting op z'n erf, kunnen we niks meer zien!),
omgeploegde landjes, verroeste kruiwagens en een altijd blaffende, maar nu zielige stille hond.
En ja we zijn nu toch echt uitgeknipt op de winterse plaatjes en strohalmen bedekt met het meest tere laagje (macrolens)ijs.
Winterlandschapjes ook geschilderd en verhaaltjes genoeg geschreven.
Gelachen in de sneeuw, vooral toen ik door 't ijs ging natuurlijk.
Tis zo gezegd eigenlijk heel simpel.
Wij verlangen,
nee; wij eisen!
'GROEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten