Het waren er zes.
En ze moesten de kant op.
Ik ging er eens op mijn gemak bij zitten.
Grappig dat er altijd eentje de eerste is die 't waagt en dat er ook altijd eentje de laatste is.
De eerste kijkt naar moeders en klimt zonder aarzeling hup zo de kant op met dat snaterige lijfje. De laatste peddelt dan een pietsie zenuwachtig heen en weer, voordat hij de grote dappere stap zet om daarna een beetje nonchalant naast vader rond te stappen.
Zo is 't met kinderen ook.
Er zijn er, die zijn altijd eerst, dan zijn er een hoop tussen in,
en dan zijn er de laatsten, dat zijn de echte helden.
Iedere stap overdacht; "zou ik wel, zou ik niet?"
En wat als een van de laatsten, een van de eersten blijkt te zijn ?
Zo ontzettend eerst dat je je als moeder diep verwonderd om een kind dat zo hartstochtelijk hard de kant op rent ?
Ik ging er eens op mijn gemak bij zitten.
Grappig dat er altijd eentje de eerste is die 't waagt en dat er ook altijd eentje de laatste is.
De eerste kijkt naar moeders en klimt zonder aarzeling hup zo de kant op met dat snaterige lijfje. De laatste peddelt dan een pietsie zenuwachtig heen en weer, voordat hij de grote dappere stap zet om daarna een beetje nonchalant naast vader rond te stappen.
Zo is 't met kinderen ook.
Er zijn er, die zijn altijd eerst, dan zijn er een hoop tussen in,
en dan zijn er de laatsten, dat zijn de echte helden.
Iedere stap overdacht; "zou ik wel, zou ik niet?"
En wat als een van de laatsten, een van de eersten blijkt te zijn ?
Zo ontzettend eerst dat je je als moeder diep verwonderd om een kind dat zo hartstochtelijk hard de kant op rent ?
 |
| foto Thea Bezemer-Verdoorn |
Ellen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten