"JE HEBT HET NOU TOCH WEL GEZIEN ?"
"JE BENT HIER NU AL UREN".
"Mag ik dan over uw hekje klimmen om er naar te kijken als u straks alles afsluit ?"
"NEE, IK WIL HET NIET HEBBEN, JE BENT HIER NOU ECHT AL UREN GEWEEST, NOU IS HET GENOEG."
Tja en daar stond ze dan, aan de slootkant tussen het knalgele koolzaad met een leuk paars jasje aan.
Camera met telelens tegen haar wang gedrukt
leunend tegen een knotwilg, echt een foto waard.
Maar wel hevig teleurgesteld.
Zo troffen we haar aan toen we eventjes een stukje gingen fietsen.
"Het licht is nu echt helemaal verkeerd en ik mag er helemaal niet meer bij, flauw he ?"
Nijdig natuurlijk, dat snapt u ook.
"En er zijn al 2 eieren uit en ze wachten nu op de rest."
"Ze" in de sloot waren 2 beeldschone zwanen, moeder op het nest, vader op wacht er vlak bij.
Na een lange zaterdag ochtend van kijken en wachten op zijn land, wilde de boer op stap en dus zijn hekken sluiten en moest Thea datzelfde land af, alleen was het wel op het moment supreme zeg maar...
Want er zaten niet alleen 2 spiksplinternieuwe grijze kuikens onder moeders vleugels nieuwschierig in de rondte te kijken, er lagen ook nog 5 eieren die op uitkomen stonden.
Het was een zeer hard gelag, dat zagen wij zo al.
Toen we met Koninginnedag met onze kaarten achter ons kraampje stonden waren er diverse mensen die aan Thea vroegen of zij die mevrouw was van die mooie foto's uit de krant.
En ja,wat leuk ! Ze was het !
Maar voor die ogenschijnlijk makkelijk geschoten plaatjes wordt hard gewerkt kan ik u wel vertellen.
Er worden heel wat uurtjes afgefietst,speciaal voer rond gestrooid,(zit altijd in haar fietsmand), gewacht,gekeken en nog eens gewacht.
Soms moet Thea ook heel lang in een rare houding zitten,
(ja dat licht is dan net op die manier perfect.)
en daarvoor heeft ze altijd een lekker zacht tuinkussentje bij de hand.
Dan wordt er, heel professioneel aardig wat scherpgesteld, heen en weer gelopen en uiteindelijk heel veel keren geknipt om heel misschien het mooiste allemoois plaatje te schieten.
Vanmiddag moest ze weer zo nodig.
(ik geloof ook niet dat er weerstand te bieden is aan zo'n aanval)
Ik heb haar toen eens even op de foto gezet.
Hoewel menig schilder toch altijd wel een zelfportretje maakt, wil deze dame pertinent niet op de foto.
Dus met het risico op een fikse breuk in de vriendschap presenteer ik u hierbij de fotografe in volle aktie !
Lieve groet Ellen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten